Dochs Absalom woech ôf
syn kâns op wraak foar Tamar,
dy’t troch Amnon skandlik oantaast wie,
hy woe foargoed fan ’t barren ôf
en fan syn broer, mar ’t gie net samar.

Hy droech syn feinten op
om Amnon om te bringen,
wylst de keningssoannen wiene oan
de drank; sy folgen ’t sizzen op,
der kaam in ein oan ’t dronken springen.

It gie troch ’t hiele lân:
de dea fan kenings soannen,
dat heit David lei yn djippe rou,
in omkesizzer briek de ban:
op ien nei libben alle mannen.

Dochs Absalom woech ôf
syn kâns om te ûntkommen
oan de wraak fan wa’t fan Amnon hold:
by pake kaam er net yn ’t nau,
mar eigen rjocht waard ta it kromme.

* Bernardo Cavallino (1616-1656)
Skilderij ‘De moard op Amnon troch syn broer Absalom’

Heal wie Amnon troch ’t gefoel
dat Tamar faam wie, ’t hie neat wurden
as syn maat net kommen
wie: syn sykte fierde ta it doel,
dus hat er bêdrêst nommen.

Tamar kaam foar de pasjint
en bakte foar him hertekoeken,
mar hy woe allinne
lizzend ite, want sa wied er wend,
soks moast mei herten kinne.

Amnon taaste by har ta,
sy koe har net tsjin him ferwarre,
waard as faam ûnteare,
woe hy soe har yn syn rûnte ha,
syn haat hat har beseare.

David seach har yn de war,
it kleed ferskuord en op ‘e holle
moude, heit yn grime,
want wat moast er mei syn rûnte, har
lot koed er mar min rime.

* Eustache le Sueur (1616-1655)
Skilderij ‘Amnon en Tamar’