Al jierren leit er stil derhinne
sûnder skûtsjes nei de Thabor-terp
om modder foar de skrale finne,
stedske tiden ha de skippen keard;
no hawwe fûgels ’t ryk allinne
yn de Frjentsjerterfeart.

Wat krêften driuwe my derhinne,
stean ferline tiden noch op skerp
dy’t idealisearre binne,
ta in lanlik magysk barren keard?
Ik sil it wer belibje kinne
by de Frjentsjerterfeart.

It waar is min en ‘k rin allinne
yn de lijte fan de stedske terp
dêr’t minsken ’t âlde guod ynwinne;
‘k bliuw ynienen stean en sjoch ferheard:
in stoarmbal hinget nêst de sinne
by de Frjentsjerterfeart.

Hy stie der al sa’n fyftich jier
en wie der kommen mei de skoalle,
de beam dy’t bern beskôge ier
en let, fan fuotten oant de holle.

Ik ha him groeien sjoen, syn krún
kaam heger as de keunstplakette
mei bern dy’t yn har boarterstún
de wrâld nei harren holle sette.

Dochs hat de stoarm de rûne foarm
te pakken krigen en ferbrutsen
de bân fan beam en bern as noarm
foar wat men sjocht as ’t aldergrutste.

It aldergrutste is de groei
fan ’t libben lykas de plakette
mei foarm en kleur de eagen boeit,
ferlizzend tûzen kear de swetten.