Wy bellen Empatec, ús lêste
hoop op in foartidich ein,
mar ’t slagge net mei ’t ivich rêsten,
want te lyts wie harren wein.

Diagonaal lei hy derhinne,
mankrêft krige him net rjocht,
in kraan soe ’t swiere wurk oan kinne,
mar oan tiid waard doe net tocht.

It duorre noch wol trije dagen
foar ús earme konifear,
it like as de tiid fertrage,
dêroer mear de oare kear.

Hjoed hat ús konifear de geast jûn,
geast fan hege weardichheid,
de beam fan allegear it meast sûn,
is ûntset derhinne waaid.

In fearnsieu hat er ús beskade
simmers yn de sinneskyn
en as de stoarm him fûl ûntlade,
bleauwen wy wol út ‘e wyn.

Fanmiddei yn de fûlste stjitten
hold syn woartel him net fêst,
de ierde moast him falle litte,
skean en skeind fûn hy wat rêst.

Wy ha it medysk team doe skille,
fregen om eutanasy,
mar nimmen wie ús hjoed tewille,
moasten sels mar ta de die.

Wat skruten hellen wy de seage,
rustich en sa stomp as wat,
ik soe, mar it gewisse pleage,
seagjend stiest dêr dan foar spot.

Wy sille no fannacht mar wekje
by ús swakke konifear,
wylst wach op ek mar ’t lytste brekje,
moarn fertelle wy wol mear.