Har ideaal lei yn ’t bestean
fan bystean fan de sike,
yn it koart kaam ’t dêr op del.
De stúdzje hat har útsicht bean
op earme bern en rike,
mei in swart en ljochter fel.

Dy wrâlden leine útinoar
as fuottenein en holle,
mar ferbinend wie it hert.
Sy gie derhinne, stie der foar,
gjin bern wie har tefolle,
’t slangelibben woe se net.

Se kaam werom, de stúdzje dien,
de hearen heech yn ’t learen
stelden har ferline fêst
as dokterstakomst mei noch ien
betingst: de slang net keare,
mar hy sit wol achter glês.

Wat soe te sizzen wêze oer de frou
dy’t freule hjit thoe Sloten
oars as dat it wiif mei man en macht
kanonnen fjurje lit mei kloaten,
Kenau, oan dy namme trou.

Mar sjoch, wat nammen sizze no en dan
yn dizze situaasje:
as men slacht gjin heldemoed mear acht,
dan komt de freule yn de graasje
fan thoe Sloten, fiskerman.