Hoe sierlik kinne skûtsjes wêze
as de wyn de seilen spant,
de fokken by it reegean slaan,
de skûtsjes lizze op ien kant,
dat spieren moatte alles jaan.

Sjoch hoe’t alle spieren spanne
as de mar de dûker winkt
nei wetter sûnder mar ien weach,
hoe’t hy nei ’t lamme skûtsje springt,
in bline flek foar ’t fjurrich each.

Sjoch hoe’t alle eagen skôgje
op it hjitte achterdek,
want wat earst achter wie, komt foar,
gewoane skippers wurde gek,
de ien wit net mear fan de oar.

Sjoch, hy sjocht it net mear sitten,
dêrom stiet er by de mêst
te sjen mei ’t swart foar it gesicht,
dus siket hy in rûn hâldfêst,
mar wit fan silen noch fan plicht.

Hoe sierlik kin in hâlding wêze,
mar net sûnder bril en pet,
mei yn de iene hân de skoat,
de oare foar de sigaret,
de reek beweecht fan east nei noard.

Starums see, wêr bliuwt it rûzjen
fan dyn weagen mei in kraach fan skom,
dêr’t skûtsjes mei twa reven brûzje
of wurkleas lizze yn de slom.

Want no leist foar blak derhinne,
wylst de skûtsjes smeke om wat wyn,
sa kin de krêft fan ’t seil net winne,
in hân triuwt dêr in rûnte yn.

’t Wite skip* litst flugger glide,
dat it leit wol acht minuten foar,
dyn kueren kin gjinien tsjin stride,
want wêrom hy en net in oar?

Litst dyn kalme wetter brûke
foar wat hjit in krimpeksperimint,
in putsfol fluch nei boppen lûke:
De Jouwer yn syn elemint.

Sels bist ree om op te nimmen
ballêst fan de liuw, oerstallich sân,
om noch in plakje op te klimmen…
do Starums see, hoe hast it hân?

* Lodewijk Meeter