Hy is no bûgd en kin net mear,
de tûfe hier wurdt griis, falt út,
ferwynderet oer de wiffe grûn
fan syn bestean, net mear ferbûn
mei iere woartels en dan slút
op ’t lêst de wrâld syn each en ear.

Oranje boppe wie ’t paroal,
de bylden wiene boaden
fan lit bal en jild mar rôlje
en sûp it bier by floaten.

Slaan stekken foar de feilichheid,
oars falle der noch deaden,
wol wer ien mei hannen heie,
hé handsbal, jou in readen!

De eagen moatte blinen foar,
in lichem sûnder franje
kin’t lokale slaan net mije,
mar libje mei Oranje!