Se ride moarns de hichte op,
parkeare tusken streken,
auto-eksersysje sûnder rop,
mar wol mei taal en teken.

De taal fan fol is net genôch,
in teken dat ferklearret
oarloch oan it beamterrein dat troch
in strategy skansearret.

De strategy yn unifoarm:
oranje moat nei boppen,
motorseagje, gûle as in stoarm,
de earm leit yn de groppe.

Nij asfalt foar de kleur yn ’t plak,
wy prevalearje weinen,
bûnte glâns fan lak, elk yn syn fak,
dy oarder is in seine.

Winterlang yn sliep fersonken,
dreamend alle kanten út
fan de simmersinnetút
en werom fan wetter dronken.

Oan de oare kant fan ’t trekpaad
stiet yn ’t skier de hôfkapel,
stil beskôgjend wa’t yn tel
wie en no net langer meipraat.

Stjerrend wier yn sliep fersonken,
dreamleas wachtsjend yn it neat
op ‘e tiid fan himelfeart,
yn it libben al beklonken.