Gjin wûnder, Snits kin alle hoeken
fan syn mar en sylt der rap trochhinne,
brûst oer de Grevinnewei
en sil sa’t liket winne.

Wat deale, ’t Hearrenfean syn tûke
slaggen kinne ’t Panskip noch bedrige
deunby de Grevinnewei,
it sil der net om lige.

Wol miter, ’t moat by ’t Fean net skever
wol de H net weagje yn it wetter
boppe de Grevinnewei,
it is te let, hy kletteret.

Oerein dan mar, it seil mei reven
sa’t it liket, slacht wyld om him hinne,
poer op de Grevinnewei,
it is net mear te winnen.

It wie in spultsje, yn ’t begjin
sawat gjin wyn en yn de rige
mei de rop fan as it kin
wat twirren dy’t der net om lige.

Langwar lei earste, út it sicht
fan konkurrinten oan it wrotten,
want de wyn waard wreed, de plicht
rôp: ‘Wat ferrekt ús wiete fuotten!’

Philips lei lêste, út it sicht
fan hiel de float oan ’t rigesilen
foar de admiraal, de plicht
fan ’t spultsje dat se nidich spilen.

It bleau in spultsje, oant de ein
ta inkeld mar mei romme skoaten:
wa hie ’t wûn, wa wie ferslein?
Gjin kloaten oan, wol wiete poaten!