‘Do hast noch ’t wylde yn dyn bloed,
it fjouwerjen yn hoeven
dy’t spoaren slaan, in modderfloed,
en wynderjende tûfen.

Gjin wite streken bringe my
nei fiere kym, mar oare:
dy streken driuwe, meitsje frij
en ek noch djippe spoaren.

Sa libben sy by it ferbûn
fan azem út en azem yn,
fan stoffen yn de rûnte:
beammen fûnen koalstof sûn
en joegen soerstof oan de wyn,
wat rûn nei wet foar wûnder.

De rige wie in skilderij
fan meters heech en withoebreed,
ferskillend yn seizoenen:
nei de winter alles nij,
de simmer kleuren by de fleet,
de hjerst as ’t bûnte wûnder.

De rûnwei seach it gûnzjend oan
en hime fan de koalstoffloed
by’t fallen fan de rige;
’t skilderij wie ek bedoarn,
want griis oerhearske no foargoed.
Wat folk foldocht dit tige?