In tiid fan tritich jier lei ’t byld
bedobbe ûnder laach op laach
en ’t bleau in ûnbewuste fraach
hoe djip oft it ferline fielt.

‘U zult niet weten wie ik ben,’
wie fan syn mail de earste sin,
ik dolde nei in fier begjin
om wer syn jongesbyld te sjen.

Ik krige him yn it fizier,
de eagen sprieken wille út,
syn fantasy fleach troch it rút
nei withoeheech en dreamend fier.

‘Jawis, ik wit noch goed waast bist,
miskien ha ik dy leger tocht
en net de hichte foar dy socht
dêrst sels it sinnich doel fan wist.

No fljochsto hiel de wrâld faak oer
en sprekst mei talen minsken oan,
in fêste koers fan hjoed nei moarn,
witst alles hat in dei en doer.

Nei tritich jier kaamst wer yn byld,
sa peilden wy elkoars ferhaal,
de hichte fan it ideaal
en hoe’t it each yn each echt fielt.

Ik slaan it paad yn, wol benijd
nei lânskipstaal yn kleurich byld
dat oer de lekepreek noch swijt,
wol sjoch ‘k in wurd yn nije styl.

It tichte stekje keart it fee,
in tinkbyld fan in oare tiid:
‘Toen Abraham zijn land verliet,
nam hij de kudde met zich mee.’

De houtwâl skiedt it eigendom
en jout de tekst de tûken oan:
‘God zelf zorgt voor het offer, zoon,
blijf, Izaäk, niet staan, maar kom!’

It griene lûkt it libben oan
wa’t toarst hat nei it wiere wurd:
‘Die dag kwam Jacob bij de put,
wou Rachel als zijn herdersloon.’

De pleats biedt romte by it soad
foar fee en foer de winter troch:
‘De vette jaren duurden nog,
men bouwde voort op Jozefs woord.’

It paad rint foar it wetter dea
as teken fan in âld ferhaal:
‘En Mozes sprak de doorgangstaal,
hij nam het volk mee door de zee.’

Ik bin no kommen oan de ein,
ha sjoen en harke tagelyk
nei ’t paad dat bylke, preke: ryk
ferline oan gjinien ûntsein.