Sis it ris, wat seist fan my,
kin ik it oansjen lije?
Ik bin myn eigen skepper net,
wat silst my hjoed fernije?

Dat ik koarte poaten ha,
jawis, ik wit net better.
Ik bin myn eigen draver wol
en kin dus op ‘e kletter.

Dat ik skeane skammels ha,
hat mei de grûn te krijen.
Ik kin de wrâld gjin oansjen jaan,
dus moat ik it belije.

Koarte earen hast it oer,
jawis, lit dy mar sitte.
Ik bin myn eigen harker wol,
gjinien hoecht dus te mjitten.

Hast it oer myn goare hûd,
ik ha gjin stikje sjippe.
De kaen fine it wol goed,
dy pikke wylst se hippe.

Sa, ik draai my no mar om,
dan sil de kont noch sizze:
Ik ha hjoed skyt oan dyn krityk,
sa leech wol ik dy lizze.

It paad sil kleurje libben grien
fan ’t jonge streamen nei de see,
de fierte is it aventoer,
hoe fier it is, folt yn gjinien.

It paad rint nei de smelle ein,
beknotte troch it lege nee,
sawat is ’t folle libben oer,
te wachtsjen stiet de lêste trein.

Wa sil de minske witte litte
it aventoer dat muoite wurdt?
It paad fan wiisheid wiist hoest giest,
hoe fier it is, leit yn de fierte.