It trille boppe de seedyk
en op it wetter leine twirkes
dy’t net heger kamen as it swurd,
de tugen woene net omlyk,
it swit rûn oer de lippen yn it burd.

Der rûn in trilling troch de lea,
wylst hiel syn rûge troanje blierke
op it earste plak, want neat gie mis,
hy kniep mei Boalsert oaren dea,
syn lange libben wie mei lok wol wis.

Hy heinde alle twirkes op
en seach it troch de glêzen sitten
ûnder hege spanning, sûnder wurd
oer wat him spile yn de kop:
De Jouwer earste mei it swit yn ’t burd.

Dêr dreau it op ‘e finish ta,
’t ferskil wie suver net te mjitten,
J en B gelyk fan seil en fok,
wa kaam op ien en wa waard twa?
It burd net, mar de troanje blonk fan lok.

As jongste fan it fjirtjintal
woe Jelle* wolris winne,
as wylde hûn, sa starte hy:
it skot, dêr wie De Lemmer al
en sylde skerp derhinne.

Wêrhinne wist er doe noch net
oant Lodewyk** syn longen
de siken streame lieten, sa:
‘As hûntsje hast it noch net ret,
do bist de start ynkongen!’

It hûntsje blafte net werom,
it seach ris nei de kloaten,
dy glieden mei it seil fluch del,
doe lei it mei in lûde grom
wat tusken fjouwer poaten.

* Jelle Reijenga
** Lodewijk Meeter