Yn âlde tiden wie it gjin probleem
dat tusken skûtsjes boaten foeren:
skippers leine op ‘e mar in claim
en skolden oaren út foar boeren.

En woene boerefarders net omlyk,
dan waarden skûtsjes oarlochsskippen,
torpedearjend nei it likeryk,
want wa’t net wykte, koe ferhippe.

Doe kamen tiden fan ’t allinnichrjocht
fan skûtsjes op it wedstriidwetter,
oare boaten ha de wâl opsocht,
foar skippers bêst, foar ’t reid koe ’t better.

De boaten stieken fier de noas yn ’t reid,
wat frege om in tsjinkampanje,
foar it reid, tsjin hoe’t it skip dêr leit,
it groeit net foar de Fries as franje.

Doe kaam de stille striid yn Grou
mei sigarettereek en sinne,
smoarhjit, mar de hûn seach ’t heil al gau
yn ’t wetter, troch it reid derhinne.

De Frânsen woene witte
wat hjir skûtsjesilen is,
in filmploech hat skean sitten
yn de waring, wif mar wis.

It waarden rjochte bylden,
gaadlik foar it Frânske folk,
dat seach hoe’t skippers sylden,
brûzend yn in wetterwolk.

Se wiene wis fan prizen
yn Rochelle en Israel,
sa earen se de Friezen,
oer de hiele wrâld yn tel.

De film soe hjir ek draaie,
rekke skean yn it systeem,
dat Friezen koene kleie:
‘Seksfilms lizze net in claime.’

Doe’t skûtsjes einlings sylden
op it doek, wie Jan* de stjer:
‘Parys hat no de bylden,
‘k wurd dêr socht troch allegear.’

* Jan van Akker fan Snits