It mûske, noch in bern,
besefte ’t drama amper,
it kaam der mei in skamper
ôf, terapy wie neat foar him.

De hazze kaam oerein,
ferstive as in deade,
waard mislik fan it reade,
wie foar syn hiele libben skeind.

De ielgoes, swart yn ’t pak,
oars plechtich ûndernimmer,
it leafst net yn de simmer,
ferleagene fan eangst syn fak.

De blauwe reager, hiel
bedaard yn it begrutsjen,
die noch in winsklik wurdsje
en slokte ’t lyk lyk troch de kiel.

‘Let ’s Go foar Bedrock’ wie ’t paroal
om sneontenacht de Stones te fieren,
sneins te lizzen as foar dea
en stoned te dreamen fan ’t idoal,
de prehistoarje iepenbierend.

Mar Flinstone Fred bleau sels op snein
aktyf en kipe oer de blommen,
seach de boarger en de boer
yn harren postmoderne wein
nei Bedrocks tabernakel kommen.

Se gongen lykwols nei it hûs
fan stien om dêr Gods lof te sjongen;
’t halleluja stie foaroer
Freds lûde yabbadabbado’s
dy’t heger noch oer Bedrock sprongen.