No lûkt it Fryske oerwâld my deryn,
it reidfjild oan de igge fan de feart,
myn each bedrinkt him oan it weagjend grien
en freonlik slingerjend bin ik by steat
wer stil te stean, ik nim der noch mar ien.

Der fjouwert nachts wolris in merje yn
myn dream mei hoeven fan beton en stiel,
dy sûpt it grien mei skrobske swolgen op,
wat oerbliuwt is in weagjend modderwiel
dêr’t ik yn slingerje mei pinekop.

In allochtoan út ‘e Ardennen
reizge nei it lege midden ta;
as ûnderdak foar yn de simmer
woe dy Belch in blauwe tinte ha.

Om oan it griene gea te wennen,
keas er foar syn kano ek dy kleur;
dat driuwfermogen wie foar ’t wetter,
tagelyk foar ’t lykwicht en de fleur.

Dy simmerjûn siet er yn ’t griene
midden, oeral gers en beamteguod;
it waard mei bearenburch wol better,
troch dat brune rekke hy gau fuort.

Dat de Ardennen noch bestiene,
wist er yn syn djippe dream net mear;
syn strôteseagjen sloegen alle
beammen om, sa wied er yn de wear.

Hy liet syn kano doe ek falle
mei in plûns yn lykwicht yn de feart;
it griene skeat mei gong troch ’t blauwe,
yn de fierte lykwols gie ’t ferkeard.

De kanokleur loek wetterplanten
en it einekroas út harren rêst;
sa soe it grien twa dammen bouwe,
dat it driuwfermogen rekke fêst.

De bearenburch hie goede kanten,
liet it Fryske folkskarakter sjen;
in boatwein soe de haadrol spylje,
Belgysk lykwicht wie noch net ferlern.

Sa koe de boatweinboer beswylje
’t wettergrien, hy joech de Belch wer loas;
dy waard yn ’t blauwe ljocht let wekker
mei yn hier en noas it einekroas.