Skaat troch it wetter fan de polderfeart
ferrint it langstme mei de dei,
it is de breedte dy’t it keart,
it springen út ‘e klaai.

Wat sil de hynst mei ûnnatuerlik stiel,
in brêge middenyn it lân?
Wannear’t de driuw beweecht de siel,
feroaret slyk yn sân.

Dan dreunt de driuw oer grûn dy’t hurd as stiel
de brêge is oer ’t brede wiet
en wurdt it doel in lokkich diel
dat mei troch ’t libben giet.

In stip fertelt fan ’t reade
dat ferfloeit, ferblikt yn ’t ljocht
fan dagen sinne, deade
hazze dy’t der net om socht.

En blauwe skoech, ferskûle
yn de reiden, sûnder foet
en ek gjin iepen mûle
dy’t fertelt fan goed of noed.