As it tsjuster swierder wurdt
en sakket stadich wei,
dan wipt it ljocht de hichte yn en mei
ferskynt in krokodillesturt,
in beamlang lichem komt dêrnei.

As de oerwâlddream waait oer
en ’t eachweid iepenbrekt,
dan is ’t in beam dy’t fier it dok oerstekt,
in ielgoes yn syn keale toer
dy’t mei in skreau syn moarnswyt lekt.

En fiskje dêr’t it is ferbean,
in dûk, in iel en dan mar frette,
bystânlûkers, mar gjin lean,
ûntdûkers fan gemeentewetten.

Untdûke? Hy sit as in byld
te spegeljen gebouwewjukken,
keunstner dy’t de oandriuw fielt
om ’t sielelibben út te drukken.