De hellekou waard gloeiend gips
dat smolt de traaljes oan
elkoar, bestjurre ta
in klap dy’t sa de kroan
ferinnewearje soe
fan Snits, de ein fan twa
wat ek de glêswolk woe,
want boppe wie mei ûnder
in wier apokalyps.

Mar wier wie dat de iepen sel
fan brutsen glês de list
wie foar in iere boat
en dat de stien net mist
hie, lykwols twa kear scored,
no sa, de klap gie del.

Sa krige ien fan ’t folk de kramp
yn ’t kût wylst hy syn rappe rûntsjes rûn
foarby in bank fan rustfrijstiel;
hy pûste yn in wolk fan damp
syn lijen út en dronk út blik him sûn,
in diel fan it gehiel.

En ’t folk fan krukken kaam dêrnei,
him bitend op ‘e tosken fan ’t gebit
om troch te setten, eigenwiis
as rustfrijstiel, as trie sa taai,
mar mei de útspraak – bliid dat ‘k sit –
behelle it de priis.