It blaugrien sjongt it rûzjen fan de see,
it rôze ropt oer de waarmte fan it strân,
de sinne set de brune lea yn brân,
wylst sleept de wyn de skilder nei syn stee.

Bretagne is de Stille Súdsee net,
de kust fan famkes mei it skeane each
dat sjocht as wiene se hjir bûten set
yn stoarmjend waar mei weagen as in pleach.

Hoe sil de skilder ’t lân fan westewyn
besile mei syn waarme kleurpalet?
Hy set it seil en weaget bûten wet
fan strakke styl de fiere wrâlden yn.

Mar lizzen bliuwt de wiere optimist
mei lege akku’s yn de kop fan stiel
dy’t fantasearret sûnder dat er mist
Hawai, werklikheid as ûnderdiel.

* Paul Gauguin (1848- 1903) wie in Frânske skilder.
Hy socht syn hiele libben nei it paradys sawol
geografysk as artistyk.
Gauguin befoer alle oseanen om út te kommen
op ‘e Marquises eilannen yn de Stille Súdsee.
Syn skilderijen tsjûgje fan in brede opset
en waarme kleuren.

It jonkje, noch mar krekt fan ’t memmeboarst
en ûnder ’t noaske strieltsjes snotte,
stiet wat wif op bleate fuotten,
steunend op ‘e hûnerêch,
wylst draaiend fan syn himd in woarst,
stelt hy dy iene fraach:
‘Wat sjocht myn each?’

De fantasy hat fluch it antwurd klear
en reizget fan Italië nei Spanje,
yn de rêchsek mûle, noaske, each en ear
en mei in himdfol woarsten oan as franje:

‘Ik bin in jonkje fan seis jier
dat tinkt dat ik in famke bin
en sa ha ik it nei myn sin,
nijsgjirrich nei in snoarkjend dier,
til ik de hûd op fan de see
en sjoch it spul fan ljocht en skaad
dat ik beweech as wie ‘k in fee,
dêr leit de hûn, myn slûge maat.’

It jonkje, noch mar krekt yn ’t lân werom
fan wite werklikheid op poaten
harket nei de hûnenoaten
út ‘e hoale yn de grûn:
‘Wy binne lykas dy, dus kom,
en hawwe mar ien fraach:
wurd mei ús hûn!’

* Tiziano Vecellio (Titiaan) libbe fan 1477/1488-1576.
Doe’t er tsien jier wie, waard er nei Fenetië stjoerd.
Dêr krige er in oplieding as skilder.
Titiaan ûntwikkele in styl mei kleur en ljocht
yn de haadrollen.

** Salvador Dalí (1904-1989) waard berne yn Catalonië.
It skilderij fan Dalí hjit ‘Doe’t ik seis jier wie, tocht ik dat
ik in lyts famke wie dat op it punt stie om hiel hoeden
de hûd fan de see op te tillen om yn it skaad fan it wetter
in sliepende hûn te besjen’.