Trunend yn de maitiid blommen
om gau út ‘e knop te kommen,
biede se de minske kleur,
hoewol dy siket sels de fleur.

’t Is it folkje nea tefolle,
drinkend him in dwile holle,
’t set op ’t beamke dan it blik,
it is de gen of hjir bin ik.

Is it plastic net te brûken,
waait de wyn it nei in tûke,
set de beam yn minskebloei
en lit de genen sûnder groei.

De tonger klapte tsjin it rút,
it glês soe daliks brekke,
tûzen stikken om te stekken,
al myn bloed rûn der dan út.
Ik kroep doe achter beppes rokken,
gûlde: ‘Ik sil noait wer flokke!’

In poster hinget achter glês
om flokkers yn te stekken
dat it fallen meastal brokken
jout, mar frjemd, as ik dat lês,
begjint it jonkje wer te flokken:
‘Bliksem beppe, ’t sil net brekke!’