Hoe hat it folk as beam
him troch de tiid ûntjûn
mei woartels yn de grûn
en tûken as it team.

De heit fan ’t heitelân,
oranje wie syn kleur,
bespile yn majeur
it folk mei fêste hân.

Doe klonk ’t fatale skot
as tromslach yn mineur,
oranje sûnder fleur:
‘Begrutsjen, o myn God!’

Mar triedden hâlde fêst
wat lang de stam fersiert,
Wilhelmus, ’t âlde liet,
klinkt yn majeur it bêst.

Op ’t keninklik paleis
of yn it stadion
is ’t hert net fan beton,
mar fan oranje fleis.

Klinkt it fatale skot,
dan slacht in part fan ’t hert
derôf en wurd wurdt wet:
‘In goal, in ramp, o god!’

Hy stie de moarns op tsjillen op it droege,
wylst de oaren wiene al yn ’t wyt,
en hie syn kânsen al lang woegen:
swart, it krêftich weagjen wied er kwyt.

Syn krêft lei yn de keunst fan ’t swarte,
magysk bearen mei min waar en wyn,
sa hat er oan de wolken hoarte,
brocht it grau en ek de gong deryn.

De witen koene lykwols ’t swarte heine
mei de liken fan de fok en ’t seil
en al hoe skean se somtiids leine,
yn magy lei harren heechste heil.

It swarte skiep wie earst net mear te finen,
mar ynienen liet er him wer sjen:
in skeinde skûte fan ’t ferline
hie de striid dy deis foargoed ferlern.