Wolken, wyn en weagen,
eleminten foar de striid
op Wide Ie en Pikmar,
mar it skipsfolk krige amper tiid
foar wat har kaam foar eagen.

Bakboard! Stjoerboard wike,
’t Hearrenfean derachter lâns,
De Jouwer koe it hysje,
krige fan de Feansters alle kâns,
teminsten sa’t it like.

’t Fean yn topposysje
troch de finish sûnder fjoer
en nei de striid gjin flagge,
want foar ’t Jouster skûtsje wie it oer,
it koe ’t op ’t lêst net hysje.

Foar Siete wie ’t gjin kalme reis
oer altyd wer dat skûtsjewetter,
simmers sile, winters praat
en altyd wer de hichte sykje,
Siete wist net better.

Al trije jier net mear oan ’t roer,
woe hy it noch in kear besykje
mei syn hert, noch oan de praat,
yn fol fertrouwen op ‘e hichte
soe’t der wol op lykje.

In goede start wie al in slach
nei healwei, mar dat soe net barre,
want de klap sloech op it hert,
dat Siete siigde nei de lichte,
koe net fierder farre.

De Hear foarsei gjin kalme reis
oer altyd wer dat skûtsjewetter,
mar dat dearde Siete net,
hy liet him troch de finish farre,
want hy wist net better.