Al ieuwen ha de skûtsjes fearn
mei wyn en stilte sûnder reling,
gie it op ‘e mar wat al te skean,
dan sette elk oan board him skrep,
stie skean en bleau sa stevich stean.

Doe waaiden oarders oer it wiet:
in reling moast op skûtsjes komme,
wol sa feilich, lykwols hoe’t dat stiet?
Lykas in mûle mei in klep,
gjin kâns mear foar it âlde liet.

Tradysje wûn it fan it pleit
foar op ‘e skippen boerestekken
om te kearen hynder, ko en geit,
dus ’t seil omheech en set dy skrep,
omdat it wynkrêft fjouwer waait.

De earste en de twadde stêd
ha altyd konkurrinten west,
de iene grut, de oare lyts,
mar wat doe barde, like bêst,
it skûtsjesirkus draaide as in blêd.

Want koarter waard de earste stêd,
de twadde langer, likernôch in trêd.

Wie ’t stiel fan Ljouwert dan foar Snits?
De breedte paste foar gjin ein
en boppedat wie ’t twaddehâns;
de Pan soe rinne as in trein,
de steande liuw foarby as yn in flits.

Dêr sylt er dan, fier foar it fjild
mei op it dek in sek gemeentejild.