Terherne, doarpke op in droege pôle
tusken puollen en de Snitser mar,
de skippers nimme dy foar kar,
do hast de romte tusken fiere wâlen.

It nauwe wetter fan wol trije plakken,
Grou, De Feanhoop en ek Earnewâld,
beheint de skippers, nei dy wrâld
sjocht elkenien foarút nei lange rakken.

It skot, de start leit iepen by Sânwâlden,
klinkt foar fjirtjin as begjinsalút,
de skippers sjogge no foarút
en sille ’t each op alle twirren hâlde.

De romte fan Terherne wiist de plakken
yn de striid, de earste krijt de bút,
sjocht achterom by ’t einsalút,
de Snitsers ha se allegear te pakken.

Hy koe noch sile, âlde Loadewyk*,
want twa kear wied er kampioen,
soe hy it net mear kinne?
Syn advys wie oan gjin grinzen bûn,
hy hie altyd gelyk.

Hy koe wol sile, Loadewyk syn soan,
hie ’t skipper wêzen leard fan heit,
soe hy it dan net kinne?
Eldert** fûn ’t advys in steurend feit,
syn heit hie ’t raar bedoarn:

‘Asto neat posityfs te sizzen hast,
dan bliuwst der mar, wat ús wol past!’

It paste Eldert, want yn Earnewâld
wie ’t lot poerbêst, it earst fan start,
soe hy it dan ek winne?
Sûnder Loadewyk is ’t wûnder bard,
syn boarrel smakke sâlt.

* Loadewyk Meeter
** Eldert Meeter