Wat moast it oan de peal earst wenne,
earder kleure troch de miuw
dy’t tajoech oan syn wite driuw,
no stekt yn ’t hout in strielantenne.

De kij dy’t oer de swierte balte
fan de molke yn it jaar,
ferstjoere mail nei mail, ’t klinkt raar
mar ’t boadskip sjit nei lichter halte.

Sa kin de striel ferbining meitsje
tusken eufory en down
en bringt yn kleur de hichteclown
it swart-wyt fielend fee oan ’t laitsjen.

Hoe hat it folk as beam
him troch de tiid ûntjûn
mei woartels yn de grûn
en tûken as it team.

De heit fan ’t heitelân,
oranje wie syn kleur,
bespile yn majeur
it folk mei fêste hân.

Doe klonk ’t fatale skot
as tromslach yn mineur,
oranje sûnder fleur:
‘Begrutsjen, o myn God!’

Mar triedden hâlde fêst
wat lang de stam fersiert,
Wilhelmus, ’t âlde liet,
klinkt yn majeur it bêst.

Op ’t keninklik paleis
of yn it stadion
is ’t hert net fan beton,
mar fan oranje fleis.

Klinkt it fatale skot,
dan slacht in part fan ’t hert
derôf en wurd wurdt wet:
‘In goal, in ramp, o god!’