De sinne hat de wyn opfretten,
lit gjin kromke foar de skûtsjes oer,
de skippers hingje wurkleas by it roer,
’t gewear hat noch net sketten.

De seilen hingje slop as doeken
oan it rek, se reitsje sa net fol,
wol nut hat mei dit waar de parasol,
foar fjouwer goed te brûken.

De rest hat mear ferlet fan ’t wetter,
dat se weagje litte tsjin it skip
foar noch wat gong, mar ’t bliuwt in dip,
hoewol de ein is better.

Sjoch hoe’t de fjirtjin skûtsjes brûzje
sûnder wyn en weagen op ‘e mar,
in spettershow, der wie gjin kar,
de wyn sil moarn wer rûzje.

’t It wer de wyn dy’t it bedjert,
no net yn krêft, mar troch te draaien
nei it westen, dat de wedstriid stjert.

’t Wie Douwe* dy’t it moarns al sei:
‘Yn ’t Sigersdjip kin men net sile,
skras dat wetter út ‘e rûte wei.’

Mar ’t Sigersdjip is wol unyk,
foar Prinsehôf en tusken beammen
is ’t goed te sjen foar it publyk.

It giet dus troch it Sigersdjip,
in tizeboel, yn ’t nau lavearje
mei de fjirtjin skûtsjes, skip nêst skip.

’t Is Douwe dy’t de dupe wurdt,
hy rekket streekrjocht yn de reiden,
fan de hiele rige yn de sturt.

Hy sit allinne, hat gjin lêst
fan skûtsjes, fêstrûn op ‘e rotsen,
ien foar ien foldocht him noch it bêst.

* Douwe Visser