Sy wol net misse dizze kear
de lakjas neffens westewyn
dy’t raast der skuorrend fûl op yn
en brekt har iepen foar de sfear.

Mar jout de stoarm him letter del,
dan is it glêde fan de lak,
ferdwynt de sekjas yn de bak
en strykt de eastewyn oer ’t fel.

Ik wie in stielen fet
mei oalje, enerzjy
foar rôljend wrâldferrin,
mar safier kaam it net:
in fal, in skuor en sjoch
hoe’t ik ferrustke bin.

It wa en hoe is klear as glês:
it libben leare oan de bern,
dêrnei it eigen fine,
te fol om samar te ferdwinen;
no is libbensrin har oan te sjen,
de bûtenkant, mar foar de ynhâld… lês: