Dêr ha wy har, de dame-hearen
fan it Ambachtsbernehûs,
de ljochte prúk op foar de sier,
de skjinne hannen yn de sûs,
it lege brein wol yn it spier,
model om berntsjes wat te learen.

De generaasje mei de graasje
fan it eigen loftkastiel,
hjir oanwaaid út it Frânske ryk,
religy foar de swiete siel,
fan bûten allegear gelyk,
in foarbyld fan degeneraasje.

It hier, troch froulju generearre
út ‘e earmste wiken wei,
moast skjin en yn it weachmodel,
sa waarden hearen dame mei:
Jan Knilles yn de hûd fan Nel,
it hat oan sicht op bern mankearre.

* Jan Maurits Quinckhard (1688-1772)
Skilderij ‘Kolleezje fan reginten’

Wit in berntsje hoe’t it rinne sil,
de op- en delgong fan de tiid?
It hat gjin stjoer noch oer syn wil,
is mei syn boartershynder bliid.

Lytse Willem foel fan ’t hynder ôf,
in smak de kant út fan de dea,
de kromme rêch wie bûnt en blau,
wat wiisde op trochrinnend skea

Puber Willem moast wol oan de frou,
in faze fan wol tolve jier,
garânsje foar de houlikstrou,
foar trou oan ’t lân wie ’t noch te ier.

Oarlochsdriging rôp prins Willem op
as hâlder fan de heechste macht,
syn opgong rekke nei de top,
de delgong lei noch yn de nacht.

Rike pachters fan belestingjild
bestielen jierrenlang it folk,
mar Willem hold him bûten ’t fjild
fan rjocht, wie net de rjochte tolk.

’t Rûn foar Willem by de hichte del,
de rêch waard krommer, koe gjin macht
mear drage, rekke bûten stel,
de prins glied stadich yn de nacht.

* Skilderij ‘Portret fan steedhâlder Willem IV’