It wie smoarhjit, de rop om rein
klonk hjir en dêr yn ’t stedsje Starum,
mar guon skippers hiene amper lêst
op harren wetterwein.

Mar fjirtjin skippers seagen ’t swurk
fol Arabieren mei in harem,
mei dy froulju dûkten se it leafst
allinnich yn de durk.

’t Gie los, wol op it gleone dek,
mei yn de fok de lange loete,
fjouwer bomen holden ’t lyk ek fêst,
ien stie foar ’t sicht foar gek.

Mar wat is gek mei drippend swit
dat fierder streamt troch beide warings,
dan foldocht de maat syn flesse bêst
dy’t oer de tonge jit.

Sy hoegden noch net achterom te sjen,
de mannen fan de Snitser Pan,
it siet der yn ’t begjin net yn,
mar mei gelok en oan de wyn
wie ’t yn de rin noch net ferlern.

En oan de ein seach Douwe** ’t sitten,
hy koe it roer sels sjitte litte.

Sy wiene nei de start foaryn te sjen,
de mannen fan it Lemster skip,
it rûn en ’t siet dus grif wol goed,
gelok en twirren joegen moed,
in topplak, dat seach sels in bern.

Mar Jelle*** seach it net mear sitten,
te ier fan start, hy hat it witten.

* Wedstriid by Terherne
** Douwe Visser
*** Jelle Reyenga