Wol tûzentsien pilaren stean
te wachtsjen op ‘e brekker,
sa it foer foar kowebekken,
fjouwer magen troch te gean.

Sels tsien pilaren kinne net
’t ferfal fan klauwen keare,
ek al binne se fan bearen,
sterker is de sykluswet.

Gjinien pilaar is mear te sjen,
wannear’t de hjerst de dize
lûkt om kij derop te wizen:
simmerhichte giet ferlern.

Fan kamûflaazjejassen gjin ferlet,
de fijân wie dochs machteleas
en waard folslein ferslein;
se strieden neffens rjocht fan oarlochswet:
de hân by kop, tsjin skonk de lears,
foar ’t beamke wie ’t de ein.

In kilometer fierder stie noch ien
mei ’t reade krús al op ‘e lea,
in offer foar de slacht;
it wite krús lei lang al klear yn ’t grien,
gjin kriichriedspraat mear oar de dea,
in tankskot foar de nacht!