Wat frege earder om hâldfêst,
hat fûn in feilich ûnderdak;
de leechte lokket net nei ’t plak
dat tusken peallen bylke bêst.

De peallen ha de rospeal west
foar skippers dizich oan it roer,
mar ’t simmershowen is no oer,
de dize soarget foar de rest.

Wat oerbliuwt is it wetterflak,
de spegel fan it wâlpublyk
dat werjout hjoed syn eigen ryk
fan ’t hiele jier troch ûnderdak.

Mar fierderop leit yn de rêst
in skip dat boppe leechtes riist,
fol nostalgy de hichte wiist
dêr’t triedden fine har hâldfêst.

De latte seit dat it wol kin,
hy nimt my sneins de mjitte
foar de tunnel dy’t der leit
om my it wolkom ta te hjitten.

Ik rin al sjongend yn it gat,
it lofliet wurdt fersterke,
want de geast dy’t hjoed wer waait,
is net allinnich yn de tsjerke.

Ik reitsje út it ritme wei
wannear’t de geast in toartel
wurdt en koerend sjongt foar God,
mar mei klinkt tichterby de rattel.

De reade duvel, heal yn ’t wyt,
raast oer de tunnel hinne,
dat ik bin myn lofliet kwyt
en sil dersûnder fierder rinne.