Twa ingels, roazen yn dat Iene hôf
mei titels dy’t der wêze mochten,
wjukken rûzjend fan de ierde wei
en sjongend ’t Iene ljocht ta lof.
Ik seach it oan wylst yn myn holle fochten
memento mei wat foar my lei:
de ierde briek, it libben kaam út stof,
dêr wie de nije dei.

De jongste, rimpen, rûch yn burd en hier,
woe nei de takomst ride, want
dêr lei it Fryske keunstiis klear,
de âldste woe oars oan de swier,
yn tiid werom, de kant
út fan de ommekear.

In houtsje hjir, in klapreed dêr, sa ried
ik nei de wetterpoarte ta
op keunstiis fan de âlde tocht
mei twa gesichten, mar doe liet
it siedplús los en ‘k ha
de redens boppe brocht.