Allinnich yn de griene wrâld
as lytse, tagelyk in swarte
sûnder hope op syn eigen folk,
allinnich mei in skieppeloarte,
mar dy wie foar him te âld.

Hy socht syn wei troch ’t lange gers,
allinnich soed er ’t paad net fine
nei it wetterhiem fan ’t eigen folk,
hy koe net fleane, inkeld grine,
tocht oan mem har earste les:

‘Wit dat dyn read in teken is
fan risiko’s dy’t piken rinne,
dêrom harkje nei it eigen folk!’
Doe rûn de pyk der samar hinne,
want hy wie fan ’t lûd wer wis.

De fjouwer swellen op it stek
dy’t al in wike puber wiene,
gnysken om dat frjemde swarte folk:
‘Lit him ús wjukken mar ris liene,
want dan crasht er as in gek!’

It wie in flinke boeresoan
dy’t op ‘e âlde trekker ried
troch ’t leechlân fan Legeaen,
hy fluite skel in fleurich liet,
de motor song op leger toan.

It barde fluch en ûnferwacht,
de pook stie yn de achterút
op ’t leechlân fan Legeaen,
de trekker joech de sleat in tút,
de soan stie stil by him op wacht.

It duorre lang foar’t útkomst kaam
dy’t ride moast út Offenwier
yn ’t leechlân fan Legeaen,
syn heit hie him wol sjoen wiswier
en ried oer reed en hikkedaam.

It bearde lûd, de trekkersong
fan skuor mar ta, it droege op
fan ’t leechlân fan Legeaen,
de soan stie stil mei sletten kop,
wat moast er oars, hy wie noch jong.

It gie flitsfluch, dêr wie er wer
de trekker… en de boeresoan
op ’t leechlân fan Legeaen,
hjoed wie de crash, mar oaremoarn
dan ried er wer, de trekkerstjer.