Alles wiisde nei de sinne,
rizend út ‘e dize fan de moarn
en ‘k leaude deastil yn de god
fan ’t wûnder dy’t, noch lang net stoarn,
fertelde fan syn draaiend lot.

Efkes tocht ik dat in poarte
noege om yn ’t strieljen op te gean,
mar ’t donker fan it beamteguod
feroare ’t sicht om te ferstean
dat ‘k stie en fluitsjend rûn ik fuort.

Hy hie in hurde kop,
mar dy kaam wol nei boppen
sûnder poaten yn de skrep;
doe rûn er op myn rop,
in stadich stappen setten,
yn de genen noch dy mep.

Hy koe gjin Bileam,
wist lykwols fan in swaaien,
wie ’t in stôk of dochs in swurd?
Ik wist ’t is Moabs stam
en woe him hoeden aaie,
seach hy swaaide mei syn sturt.

Rembrandt