Noch is de grûn beslein mei ryp,
de lêste klappen fan de winter,
dy’t ferliest syn rûge gryp,
want ’t is te sjen, de sinne wint it.

Twa bakken frette bulten op,
der bliuwt gjin wintersk brokje lizzen,
bonkend klinkt de grûnwurk-rop,
dat weiferkear hat neat te sizzen.

De meunsters mei har swier gewicht
ferslaan de wintergrûn, want romme
moat it swarte foar it sicht,
dan kin foar ’t ljocht de maitiid komme.

In misstap brocht him fan de wiis:
hy stjitte tsjin de râne
dy’t him skerp snie yn de linkerpoat,
sa kaam er op it iis telâne.

Dus isolearre fan de float
fan eigen túfke-einen,
liet er hingje wêr’t er grutsk op wie,
syn moedfear… koe noch ien him heine?

Wol trije markols wisten rie:
‘Kom fluch nei ’t iepen wetter,
want de winter lûkt de poaten út,
de maitiid leit mei ’t aai ús better.’

Dus naam it eintsje it beslút
om nei it wek te gliden,
wylst de markolblessen joegen hoop
op betterskip en ljochte tiden.