It wie de himel yn in skier ferline
dy’t de minske azem joech,
it wie it weagjend fean as foarme grûn
dy’t dochs syn swiere fuotstap droech
en ’t wie de feart om te ferbinen
wat lei skieden yn it rûn.

It liket as is noch it gea te finen
sa’t it yn de Midsieu wie,
de boereklinten oan de ierde bûn
en ’t folk dat yn de romte stie.

It is it folk dat hjoed de dei him bine
lit oan imitaasjebou,
’t gefoel fan midsieusk libben yn de stêd,
mar sûnder ridder dy’t in frou
fan adel om de finger wine
sil en sa syn eare rêdt.

It liket as is noch de sfear te finen
sa’t it yn de Midsieu wie
mei trije swarte krieën dy’t op ’t mêd
fan ’t tsjoenen skrasse swarte rie.