Se leine moannenlang yn ’t iis,
mar no is ’t winterwurk wer dien,
it skinen as in stjerrebyld,
gjin fisken, walfisk of dolfyn,
mar wol fan ’t skûtsje dat dêrboppe riist.

Se lizze útklaaid by it byld
fan Snits, sa ûnder stjerren wrâldbekend,
no heger as de mêst yn rêst,
de wetterman is dat net wend,
wit hjoed wer hoe’t syn eigen hichte fielt.

It rûne byld sit yn de mêst,
de ringen fan al wer in jier,
oars as in ivich stjerrebyld;
de sirkelgong is libbenswier,
fan ’t simmer sile skûtsjes wer foar bêst.

De lange nacht triuwt hjoed de sinne
de hichte yn, gjin ljocht
komt út ‘e djipte
noch, kin ien ’t gefjocht
úteinlik winne?

Miljoenen ienen dy’t it witte:
ik, winner, doch it goed,
mar sjoch de sinne,
want dy kleuret bloed,
miljoenen dy’t der net mei sitte.