De lytsen sille bouwe,
ek wannear’t de bank net mear bestiet,
al is it ek mei âlde planken,
alles wat de ierde biedt,
sy sille it nei boppen sjouwe.

En as de stoarmen beare,
gunne bodders mei har hûs gjin rêst,
dan liket delgong har te wanken,
dochs sit altyd spikerfêst
har opgong, troch gjin krach te kearen.

Noch beskermet blau de enerzjy
tsjin waar en wyn yn ’t leechseizoen
en leit de willedeiboat winterfêst,
mar ’t moarnsread hat syn paad al fûn
en skampt oer ’t hout nei ein-en-dy.

Beide baaie yn it sinneljocht,
dat klaait har ek yn brulloftsklean,
it djippe blau fan spegels kleuret rêst;
’t hat fan posearjen sa’t se stean,
mar komt it feest hjir ta syn rjocht?

Dan feroaret rêst yn dynamyk,
it waar sprekt fan it heechseizoen,
de wyn besjongt de leafde foar it nêst,
it briedplak nei it trouferbûn,
dat brekt, want beide ha gelyk.