Doe’t it yn it easten dage,
foelen strielen op ‘e kop
fan Holofernes oan de muorre;
de manlju namen harren wapens op
en koene ’t kriichsplan maklik drage.

Wachten skuorden grutte eagen,
’t gie troch ’t kamp as diggelfjoer
dat slaven fregen om te stjerren;
har liken wiene foar de fûgels foer,
de stêd waard fan de ierde reage.

Holofernes lei te sliepen,
tocht Bogoäs, mei dy frou,
dus rûn de eunuch nei de tinte;
it lichem sûnder holle kaam him rau
op ’t liif, de mûle foel him iepen.

Oeral klonken bange gjalpen,
’t leger flechte yn panyk,
benaud dat slaven deadzje soene;
hiel Israel waard fan de kriichsbút ryk,
de Iene hie troch Judit holpen.

* Gustave Doré (1833-1883)
Yllustraasje ‘Judit lit de holle fan Holofernes sjen’

It wie ynienen swart fan ’t folk
mei fakkels, Judit stie mei rjocht
te roppen: ‘Loovje, God de Heare!’
De kop fan Holofernes kaam foar ’t ljocht…
wa koe de freugde keare?

It folk bleau wekker yn de nacht,
de wurden galmen troch de stêd:
‘Oan God de ear, de Alderheechste
en oan de frou dy’t sloech him op syn bêd
en rêde út it dreechste!’

It wie noch yn de lette nacht
doe’t Judit oer in kriichsplan tocht
om ’t grutte leger bang te meitsjen:
in slimme skynoanfal by ’t earste ljocht
soe harren fijân reitsje.

* Skilderij ‘Judit mei de holle fan Holofernes’