De leagen kaam derút
as wierheid sûnder har ferwar:
it spul gie fierder as in tút,
it hiele barren wie te bar.

Suzanne hie gjin each
foar rjochters sûnder rjocht en ear,
hoewol’t sy leine har in leach,
hie sy fertrouwen yn de Hear.

It kaam ta dit beslút:
de deastraf foar de frou as hoer;
Suzanne rôp har ûnskuld út:
‘It ûnrjocht, Heare, is my oer.’

Se stoden op har ta,
Suzanne koe gjin kant mear út,
fernaam… se woene sa en sa,
it bleau net inkeld by in tút.

Suzanne kaam foar ’t blok:
‘Do hast in keardel by dy hân,
dus leave, soargje foar wat lok
foar ús, dan bisto út ‘e brân.’

Se skreaude moard en brân,
de leagen leaver as har lea,
de drift sloech oer nei ûnferstân:
de rjochters winsken har al dea.

* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Suzanne en de âlderlingen’