It spriek my oan, it neakenmannebyld
mei boppe him as skûl it dak
by ’t Skûlplak foar de âlderein,
dy’t witte hoe’t it skûljen fielt:
de lêste oere hat hast slein.

Ik seach him op ‘e stoepe as in byld
dat amper thús te bringen wie,
in rûnte, donker as de hjerst,
hoewol’t de maitiid dielde myld
de jeften út, de kjeld hie west.

Hy wie noch jong, siet al yn ’t fearrepak
mei hjir en dêr in tûfke dûns,
krekt op ‘e grins fan ljocht en skaad,
hy like dea op syn gemak
dêr samar op it minskepaad.

Ik loek it byld doe hoeden tichterby,
dat sichtber waard it sliepeachflues
en hold de hannen boppe him:
it âlde mannebyld waard nij,
it spriek my oan mei jonge stim.

Dochs bleau de âlde Friso jong,
perfekt yn steat en tsjinst foar ’t hege spul,
dat farre woe mei wyn as enerzjy;
gjin noed oer dong dy’t sûnder flauwe kul
yn ’t earst de mar yn gong.

De tiid ferrûn, naam soms in sprong
foarút, it like lykwols op werom:
it beurtskip, wol mei dong as enerzjy,
gjin deade fracht, mar libben fee yn ’t rom
dat oer de takomst song.