In kwestje fan mar fjouwer heech,
want fierder mocht de bouwer net
fanwege alle útlitgassen,
foar de stien jildt wet is wet,
foar gas is ’t noarmbesef krekt leech.

It trof, de wet hie wol gelyk,
want ’t gas rôp op in foege stoarm
dy’t twirre oer it Houkewetter,
stien bleau stean lykas in dyk:
foar útlitgassen gjin alarm.

De ‘Wetterpoarte’ wie ek boud
op ’t hege klimmen fan it gas
en ’t swiere stoarmjen fan de tiden,
gjin inkeld tou kaam los:
de Snitser mar wie net fertroud.

Sy waarden troch de jierren heech,
gjin gas of wet hold harren tsjin,
se groeiden fierder as laach fjouwer,
hegerop wurdt lykwols dreech,
omdat de stoarm noch swierder kin.

Bast en tsjerkemuorre binne like âld
en hawwe waar en wyn trochstien,
mar as de geasten swalkje oer de wrâld,
dan is it mei de tsjerke dien.

’t Blide spul beweecht al dûnsjend oer it paad
dêr’t earder ’t swarte kriefolk gong,
de frouljusskonken lizze yn spagaat
wêr’t from it Godsfolk psalmen song.

Ropt gjinien de grifformearde geast wer op
dy’t wist: wy binne útferkard,
in mienskip, harkjend nei de himelrop
fan wa’t net wyt is, dy is swart.

Wis wol, want sjedêr wa’t opstiet út ‘e dea,
’t is Zelle, preker mei it lûd
dat ropt en raast tsjin it teaterkwea:
‘Komeedzje? ’t Eigen spul is goed!

‘k Bin apostel, spyljend foar ús Leave Hear,
gjin blijspul, mar in solostik,
ik hâld allinnich hoek, de hannen gear:
Ferflokt teater, sa bid ik.’