Rome wie Athene net,
de paus gjin filosoof,
net blyn en ek net doof,
hat wol de foarstap set.

Julius hie each foar keunst,
de foarm wie heech yn tel
by him en Rafaël,
dy krige dus de geunst.

Skerp wie ’t ear foar ’t wize wurd
dat út Athene spruts,
fan leech nei heech ta luts,
it kristenfolk wol nut.

Plato, Aristoteles,
se steane dêr sintraal
en jouwe yntegraal
de kosmos yn ien les.

Plato hat it oer de grot,
de tastân fan de mins,
mar oer syn lêste grins
sjocht Julius dan God.

Lykwols Aristoteles
biedt oan syn ‘Ethica’,
sa wol de paus ’t ek ha,
in boek oan syn adres.

Hat de keunstner Rafaël
de twadde stap net set,
de ienheid boppe wet
fan elk syn eigen sel?

* Rafaël (1483-1520) skildere
it fresko ‘De skoalle fan Athene’
op ‘e muorre fan ien fan de keamers
fan paus Julius II.
It is in soarte fan reuny wurden
fan Grykske filosofen.

Hy seach it ljocht wjerkeatsen op it goud
doe’t hy foar ’t earst de eagen iependie;
de heit siet bûgd omdat er goudsmid wie,
de mem lei yn it bedstee fan brún hout.

Sa waard er grut mei kleuren fan goudgiel
en woeks syn geast yn sfearen fan Goatyk,
mar ek de Renaissance waard syn diel
as erfskip fan it Gryksk-Romeinske ryk.

Hy seach himsels op ’t brekpunt fan de tiid
en joech de kleur fan wat der earder wie
mei hoekich útsicht oer Toskaansk gebiet
troch hannen dy’t er yn de wanten hie.

* Albrecht Dürer (1471-1528) waard berne
yn Neurenberg as soan fan in goudsmid.
Yn 1494 reizge er foar in jier nei Italië,
dêr’t er yn oanrekking kaam mei de keunst
fan de Renaissance.