Doe’t it nôtfjild weage op ‘e wyn,
de spoardyk riisde út ‘e leechte wei,
kaam dêr noch mear beweging yn
by ’t grutter wurden fan in trein.

Yn en út it byld op iere dei,
wylst glês it inerlik ferburgen hie
en reek beslach op ’t netflues lei,
dêr wie it measte wol mei sein.

Mar it spoarde troch; doe’t ik dêr stie,
feroare ’t byld en kleuren waarden klear,
de tiid sei ek noch wat en wie
tefreden fan begjin oant ein.

* Edward Hopper (1882-1967),
in Amerikaanske skilder fan
Nederlânsk-Ingelsk komôf
stie bekend om syn eigen styl.

Yn in leaflik lânskip klonk it liet
fan Pan, de hoeder fan ek tongerwaar,
gjin dissonant noch, inkeld swiet
fan toan, in fluitsjen fier fan it gefaar.

Oant de putto ljochte Venus yn
dy’t striele fan har hûd de leafde út:
‘Adonis foel troch ’t wylde swyn,
kom mei en jou syn kâlde hûd in tút!’

Doe’t it boadskip stjitte op ‘e toan
fan Pan syn fluit, foel fuort it fredich spul,
de froulju sprieken Pan doe oan,
syn liet ferraffele as sân sa rul.

Venus kaam oerein en naam ’t beslút
om putto’s rie te folgjen, lêste groet
fan leafde, strieljend yn har tút:
in blom begûn te bloeien út syn bloed.

Yn ’t leaflik lânskip klonk it liet
fan Pan wer, fjouwer moannen yn it jier
foar Venus en Adonis dy’t
yn leafde libben, foar de rest wie ’t swier.

*  Sebastiano del Piombo (sirka 1485-1547)
wie in skilder út de Fenetiaanske skoalle,
dy’t by it skilderjen fan neakene figueren
beynfloede waard troch de byldhoukeunst.