Sy buorken dêr tegearre,
hy mei skiep en kij
en sy mear mei de mûle,
want dy hearde der ek by
mei laitsjen en mei gûlen.

In foarhûs mei in skuorre
wie doe wol genôch
foar ’t fee en trije soannen,
harren oantrún wie omdôch,
gjin soan woe boarne.

Noch jierren ha se wenne
sûnder skiep en kij,
mar sy wol mei de mûle,
yn it praat noch like rij:
‘It moat straks wenne.’

Gjin klok heart sy mear lieden
yn ’t appartemint
op trije kilometer,
mar de fraach is oft it went:
‘Jawis, ’t wut beter.’

It is syn wrâld fan gers en reid
en hjir en dêr strewellen,
dat gjinien dy’t him dit gea ûntseit,
dochs past er op syn tellen.

Der binne machten fan komsa
dy’t hiel wat te fertellen
ha, mar sterker noch, sy bite ta
om sa it lok te stellen.

Hy sjocht en telt, it binne twa,
gjinien sil ’t hâlde kinne
tsjin de blaffers fan ‘wy komme sa
en gean oer grinzen hinne’.

Der bliuwt foar him mar ien ding oer:
troch ’t eigen gea mei faasje
flechtsje, dan ferskûlje yn syn foer,
gjin better kamûflaazje.