Sa stadichoan rûn ’t nei de ein,
ferfeling sloep yn it bestean
sa tusken sinneskyn en rein,
’t mobyltsje hie net folle bean.

Dat lûd bringt harren dochs yn tou
mei pallet, kleed en spikerkop,
yn boufak-frijheid yn de bou
en stribje nei de heechste top.

Sy ha fan krisis noch gjin weet
en stean net stil by bou-ûntslach,
mar stekke heech it blauwe kleed
en slaan mei pallets harren slach.

It lieden fan de tsjerkeklok
ûntgiet har by de tuorrebou,
gjin swartrok set har foar it blok,
sy bliuwe oan har eigen trou.

In tizeboel yn it ferkear
mei yn de haadrol master dea,
gjin tritich offers wurdich,
de skea docht inkeld sear,
mar misse went foar immen nea.

It wurk giet troch, dat moat men sjen,
want oars gean tiid en jild ferlern.

Sjedêr de pracht fan kattesturt,
in libben byld fan pears en wyt,
it skôgjen mear as wurdich,
it read hat hjir gjin nut,
want frijheid is net bûn oan tiid.