september 8, 2023
fan ûnbekend*
Sa is ’t mar krekt,
de jûn komt nei de dei,
juist gaat de zon hier onder,
sicher, die Strandkörber sind nun leer…
gjinien dy’t hjir syn taal ferbrekt.
Juist is mar smel,
fiifhûndert meter, mar
wol santjin kilometer
lang, wa’t yn in strânstoel sit, is klear
om te genietsjen mei bleat fel.
Wannear’t de floed
komt op, dan is it as
de stuollen nei de hichte
rinne, want de sâlte see docht sear,
de brâning docht har ek net goed.
Sa is ’t mar krekt,
de nacht komt nei de jûn,
juist loopt het strand hier onder,
sicher, die Strandkörber bleiben recht,
gjin weach dy’t hjir de rêst ferbrekt.
* Foto ‘Strânstuollen op it eilân Juist’
september 7, 2023
fan Max Beckmann*
De beammen bûge net foar neat,
want komme driigjend op har ôf
dy’t driigje har te kappen,
sy ha kapt al maat nei maat
foar wurkers yn de bou.
Sy witte oer it kappen neat,
ha spikers om yn ’t hout te slaan
om ûnderdak te bringen
folk dat libbet nei syn aard,
sy ha in stedske baan.
Sa bliuwt yn ’t wâld hast neat mear oer,
soer wurdt it stof yn it petear
oer hoe ferrint de azem
fan it libben yn ’t klimaat,
dat is mei ’t minskdom klear.
It is de beammen no wol oer,
sy sparren stof sadat de koal
en geit ek sparre waarden,
lykas ’t minskdom nei syn aard…
it spile lang foar boal.
* Max Beckmanmn (1884-1950)
Skilderij ‘Lânskip mei houtsnijers’