It spoar rint troch de glêde bochten
fan hoe skrept men nei Olympia,
dêr wol elk minske graach op ta,
it goud dat him ferljochtet.

Hy set fûl ôf yn alle bochten,
hâldt de gong deryn op ’t rjochte ein,
oan him is ’t goud noch net fersein,
hy fjochtet foar syn rjochten.

’t Kin op ‘e streek in bytsje skele,
minder as it puntsje fan de reed,
’t gefoel ferskilt sterk fan in weet,
’t ferlies moat men dan fele.

Gjin maitiidswinter koe it keare,
ek gjin simmerwetter foar de doar,
it sulver die er it ek foar,
de buert koe oer him beare.

It slagge mei de pracht fan fearren,
wylst in spoar leit op ‘e grûn;
de gloarjegjalp fan selswurdearring
klinkt as lykwicht foar de trie yn ’t rûn…
hoe faak moat dy de paupronk hearre?

It slagge op ‘e keale tûken,
teistere troch waar en wyn,
in groepsportret mei sljochte fearren,
wichtich lykjend, stilstean is mar skyn,
straks sille sy de frijheid rûke.