Nei de piramide
of de obelisk, yn stân
al ieuwen; dizze is fan sân,
hat oars net as ferfal te bieden.

Lit ús sjen nei stammen,
rikkend oan de himel ta,
want wêrom soe men ’t minder ha,
mar dizze giet ferlern, ferjamme.

Wêrom soe men skeppe
yn it sân of foar in beam?
’t Is mei it each op hjoed in dream
en moarn te sjongen of te rappen.

Wat west hat, leit al yn it tsjuster,
sjocht werom op dagenlang
fan sitten op ‘e earste rang,
mar dat wie juster.

It moat no foar de delgong bûge,
ûnder ’t swurk deselde gong
fan stjerre, opstean en wer jong,
de tiid as tsjûge.

En yn de fierte stiet it beaken
as de wizer nei it ljocht
dat opropt ta wer libbensnocht,
in bliuwend teken.