Niemand wist dat hij ook schilder was,
waarom zou hij daarover spreken…
als slaaf, monddood gemaakt?
De ketting was daarvan het teken.

Bij zijn meester liep hij in de pas,
wat moest hij anders dan maar lopen…
als slaaf, van taak naar taak,
zijn vrijheid kon hij toch niet kopen.

Vrijheid was gevlogen als een meeuw,
die hij nog zag toen de piraten
hem grepen, stille zaak,
wat gaf dan nog het pleitend praten?

Had hij moeten vechten als een leeuw?
’t Was sterven of nog blijven hopen,
’t gebeurde niet zo vaak,
maar soms liet men een slaaf wel lopen.

Stukjes houtskool vond hij na het vuur
en zo heeft hij zichzelf hervonden,
het was in één keer raak,
de mensenziel heeft diepe gronden.

Meesterlijk verscheen hij op de muur,
de beeltenis, met lof bekeken;
het einde van zijn taak
als slaaf, de meester was te spreken.

* Pierre-Nolasque Bergeret (1782-1863)
Schilderij ‘Filippo Lippi, slaaf in Algiers,
schildert een portret van zijn meester’