juni 13, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Wat geeft dan nog de pracht en praal
van vazen, sfinx en mummiekist,
de macht van Diocletianus,
de keizer van ’t Romeinse rijk;
zij knielt en weet het wis: hij is ’t
die ’t leven liet en werd tot lijk.
Wat geeft dan nog het prachtverhaal
van wat hij liet en wat hij deed
voor keizer Diocletianus,
die menig christen doden liet,
vermenigvuldigde het leed,
want haar verdriet begaf het niet.
Zij geeft aan ’t eigen leed geen taal
en teken, zwijgend wacht zij tot…,
maar niet op Diocletianus,
… de harp gemis en leed verwoordt;
de mummiekist valt pas in ’t slot
als zij zijn stem weer heeft gehoord.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Een Egyptische weduwe
in de tijd van Diocletianus’
juni 12, 2017
Autochtoan, dat is de kobbe,
’t blanke is him oan te sjen,
de brune kop komt fan de sinne
op grûn fan in bysûnder gen,
op ’t eigen eilân moat soks kinne.
’t Kobfolk wennet yn in dobbe,
swimmend, fleanend of op grûn
fan eigen folk it aldermeaste;
sy briede yn in hecht ferbûn
mei op ’e foargrûn Kob de Earste.
Op ’e troan lit hy him kenne,
skreauwend as in presidint
yn isolaasje op in eilân,
net oan in rûnte oaren wend,
sa stiet syn sin op nacht- en deistân.
Sjochris, net op ’t eilân berne,
stiet de Nylgoes op ’e troan,
yn glydflecht lâne op ’e dobbe,
sa’n allochtoan lûkt oaren oan…
besmetlik foar it folk fan kobben.
