Se ha it lijen hân,
mei ’t skerpe fan in tel
wie ’t skrinen rûnom fel,
dochs hold de rige stân.

As spoaren fan in tiid
fan bloei en ripe frucht
klinkt oer it fjild de sucht:
wol skeind, mar ’t útsicht wiid.

Sjoch dan it wide wetter
as in dûns rûnom it skip
dat fuortglydt ta in stip,
it spoar komt efkes letter.

Gjin spoar bliuwt lang yn stân,
de wite dûns wurdt flak,
de rige hâldt gjin plak,
sa lizze mar en lân.