Se hearre ta it sterke skift,
de einen fan de stêd,
en komme út ‘e nacht fan ’t wite
winterwaar, foar ’t moed wol let:
de lêste oanfal op har drift.

Dochs stekke se de fearren glêd
dêr op ‘e grins fan iis
en wiet, fan stêd en wite krite,
gjin fear sit no mear yn de tiis,
de klier jout jerkelûkend fet.

Se skôgje koart de kriteloft,
dy’t eaget nochal griis,
mar grif komt der in oare rite,
gjin flok bringt har mear fan de wiis,
it brulloftsfeest wurdt ’t drokste skoft.