Nei de wûndere nacht

Se binne roppich nei de nacht
doe’t hoeders harren plicht net diene,
want ynienen hold gjinien de wacht.

Wol seagen sy it ljochte stal
fan wa’t sy hielendal net koene,
sprekkend spile hy in frjemde rol.

Sy skrillen op fan ’t lûde liet
dat net by harren keppel paste,
dus folslein by kop en sturt lâns glied.

By ’t daagjen seagen sy  frjemd op,
want tusken harren stie in krêbe,
samar wie der fretten, dat folop.

In feestlik barren foar de skiep,
it kaam op harren oer as wûnder
nei in nacht mei mar in bytsje sliep.